Dlaczego gry komputerowe?

Gry komputerowe przez lata obrosły różnymi stereotypami — od rozrywki dla dzieci po „marnowanie czasu”. A przecież dla wielu z nas, którzy dorastali w latach 90. ubiegłego wieku, stały się one czymś znacznie więcej: przestrzenią rozwoju, nauki i rywalizacji. Pamiętacie kafejki internetowe i wspólne noce przy komputerach? ;)

Moja przygoda z grami zaczęła się wcześnie — miałem pięć lat, gdy dostałem swoje pierwsze AtariST. To był czas, gdy każda pikselowa grafika i każdy dźwięk z głośnika wydawały się małym cudem techniki. I choć od tamtej pory zmieniło się niemal wszystko, jedno pozostało niezmienne: gry to dla mnie źródło inspiracji i refleksji nad tym, jak uczymy się, współpracujemy i reagujemy na wyzwania.

Jak to wygląda?

W latach 90. komputery zaczęły powoli wchodzić do domów, ale dla większości z nas były czymś elitarnym, tajemniczym, niemal naukowym. Dla mnie stały się narzędziem rozwoju. Gry uczyły mnie logiki, analizy, przewidywania konsekwencji decyzji. Czasem były też lekcją cierpliwości – bo zanim gra się wczytała z dyskietki, mijały długie minuty, które wymagały pokory i skupienia (czego dzisiejsze dzieci raczej już nie doświadczają 😉).

Najwięcej grałem w liceum. To był czas Counter-Strike’a – gry, która zdefiniowała całe pokolenie. Z perspektywy czasu widzę, że to nie była tylko rozrywka. Counter-Strike uczył strategicznego myślenia, komunikacji w zespole i zaufania do partnerów. Każda runda była jak miniatura projektu: trzeba było ocenić sytuację, wyznaczyć cele, rozdzielić zadania i działać pod presją. Dziś, jako dorosły człowiek pracujący w środowisku, gdzie liczą się współpraca i skuteczność, widzę, jak wiele z tamtych doświadczeń przekłada się na codzienność zawodową. Wtedy nie wiedzieliśmy, że grając, uczymy się zarządzania, przywództwa i odporności psychicznej. Po prostu graliśmy, a rozwój przychodził mimochodem, o czym możemy przekonać się dzisiaj, gdy obserwujemy nasze kariery zawodowe 😉Jak wyglądała rozgrywka w wersji 1.0 możecie zobaczyć tutaj:

Z czasem granie zaczęło zmieniać swój charakter. Z rozrywki młodzieńczej przekształciło się w formę regeneracji psychicznej – sposób na złapanie dystansu po pracy, odcięcie się od nadmiaru informacji i bodźców. Dziś, kiedy zawodowo zajmuję się nauką, biznesem i doradztwem, doceniam to jeszcze bardziej.
W świecie, w którym ciągle coś analizujemy, tworzymy, planujemy – gra staje się chwilą czystego „tu i teraz”. To, paradoksalnie, niezwykle świadoma forma relaksu.

Ale to nie wszystko. Gry stały się również platformą relacji rodzinnych. Od trzech edycji gram z córką w Fifę – z pozoru prostą grę sportową, która jednak stała się czymś znacznie więcej niż symulatorem piłki nożnej. To nasz rytuał: wspólne granie, śmiech, zdrowa rywalizacja, a czasem… i analiza taktyki (bo nawet wirtualne mecze uczą strategicznego myślenia). Fifa to dla nas pretekst do rozmów – o emocjach, o ambicjach, o tym, że porażka nie jest końcem świata, a zwycięstwo bywa tylko jednym z wielu kroków w procesie. W świecie, w którym każde pokolenie ma własny język technologii, gra staje się językiem wspólnym – mostem, który pozwala się spotkać, zrozumieć i po prostu być razem.

Zawodowo często rozmawiam z ludźmi o nowych technologiach i ich wpływie na życie. Gry to fascynujący przykład tego, jak technologia nie musi nas oddzielać, ale może nas łączyć. Uczą empatii, szybkiego reagowania, odporności na stres i współpracy – kompetencji przyszłości, które są dziś równie ważne jak wiedza czy doświadczenie.